Έλα να σου πω..

Έλα να σου πω πώς είναι να αλλάζουν όλα..

Πώς ένας απογευματινός καφές γίνεται ένας μακρύς δρόμος αγωνίας, εξετάσεων και βιοψιών..

Πώς είναι να γυρίζεις σπίτι με το κεφάλι να βουίζει αλλά να λες όλα θα πάνε καλά..

Έλα να σου πω πως είναι να θέλεις να βάλεις τα κλάματα αλλά να κρατιέσαι..

Πώς είναι να περιμένεις αποτελέσματα που θα αλλάξουν τη ζωή σου..

Έλα να σου πω πώς είναι να μοιράζεσαι την αγωνία αλλά και να μην την μοιράζεσαι..

Να μπαίνεις στο χειρουργείο και να προσπαθείς να «σε» ηρεμήσεις..

Να σε ξυπνάνε με ένα όλα πήγαν τέλεια κα Πασχαλίδου..

Να βλέπεις τα μάτια των δικών σου ανθρώπων γεμάτα αγάπη, νοιάξιμο και τόσα μα τόσα ακόμη συναισθήματα που δεν μπορούν να μπουν σε λέξεις..

Έλα να σου πω πώς είναι να μιλάς με τα παιδιά σου για να τα καθησυχάσεις..

Να γυρίζεις σπίτι και η μαμά σου να έχει γεμίσει τα βάζα λουλούδια και να προσπαθει να δείχνει ψύχραιμη..

Έλα να σου πω πώς είναι να περνάς μια περιπέτεια υγείας που ποτέ δεν είχες φανταστεί..

Έλα να σου πω πώς είναι να σου συμπαραστέκονται  άνθρωποι σχεδόν ξένοι ,όχι χτυπώντας σε στη πλάτη, αλλά μέσω της δουλειά σου με ουσία και διακριτικότητα..

Πώς είναι να δυναμώνουν οι φιλίες..

Πώς είναι να εκτιμάς τα απλά..

Έλα να σου πω πώς είναι να περάσεις ολόκληρο καλοκαίρι και να μην έχεις πάει θάλασσα..

Να έχει 42 βαθμούς και να «φοβάσαι» τη ζέστη..

Αλλά κυρίως έλα να σου πω πώς είναι μέσα σε ΟΛΟ αυτό να νιώθεις τυχερή..

Τόσο μα τόσο τυχερή..

Για τους ανθρώπους μου και για εμένα..

Είμαστε πολλές Χριστίνα, Κατρίν μου, γλυκιά κα Βέτα μου και τόσες μα τόσες γυναίκες που το πέρασαν ή το περνάνε..

Είμαστε γεμάτες δυναμη..

Κορίτσια ΜΗΝ αφήνετε τις προληπτικές σας ΕΞΕΤΆΣΕΙΣ για κανένα λόγο..

Να “σας” προσέχετε λίγο παραπάνω, εως τη μέρα που ο καρκίνος θα είναι μια ανάμνηση..

#ΠαγκόσμιαΗμέραΚατάΤουΚαρκίνου